5 / 2015 / vol. 4
Kosmetologia Estetyczna
492
artykuł Popularnonaukowy
Kosmetologia Estetyczna
PN
•
0 – brak nierówności przy ściśnięciu skóry,
•
I – nierówności uwidaczniają się dopiero po uciśnię-
ciu skóry,
•
II – nierówności na skórze pojawiają się w pozycji sto-
jącej, brak oznak w pozycji leżącej,
•
III – nierówności na skórze widoczne są zarówno
w pozycji stojącej, jak i w leżącej.
|
Badanie antropometryczne
W tej metodzie dokonuje się pomiarów wagi ciała, wzro-
stu, masy mięśniowej i tłuszczowej, oblicza się wskaźnik
masy ciała BMI (
BodyMass Index
), szacuje się procentowo
grubość tkanki podskórnej, rozmieszczenie tkanki tłusz-
czowej oraz stopień otyłości. Nie jest to jednak dokładna
metoda diagnostyki cellulitu. Przydatny jest również po-
miar elastyczności skóry, informacja o ogólnej kondycji
skóry – pomiar nawilżenia i gładkości skóry [7].
|
Badanie ultrasonograficzne
Badanie ultrasonograficzne pozwala na dokładną ocenę
nasilenia zmian w naskórku, skórze właściwej oraz tkan-
ce podskórnej, a także na ocenę stopnia zaawansowania
cellulitu. Objęte cellulitem obszary w obrazie ultrasono-
graficznym charakteryzują się widocznym wrastaniem
tkanki podskórnej w głąb skóry właściwej. Podczas ba-
dania można również zaobserwować zmiany w krążeniu.
Możliwa jest także ocena grubości skóry właściwej oraz
oszacowanie średnicy mikro- i makroguzków (fot. 1). Ul-
trasonografia jest również bardzo pomocną metodą, słu-
żącą do oceny efektów leczenia cellulitu [5, 8].
Fot. 1
Obraz ultrasonograficzny skóry objętej cellulitem
Źródło
II
•
Elastografia USG
Technika elastografii opiera się ona na założeniu, że
zmienione patologicznie tkanki mają inną twardość,
czyli sztywność, i pod wpływemucisku ulegają innemu
odkształceniu niż tkanki zdrowe. Welastografii używa
się konwencjonalnego aparatu ultrasonograficznego
wzbogaconego o dodatkową głowicę. W czasie rzeczy-
wistym uzyskuje się obrazy ukazujące zmiany napięcia
tkanek powstające w czasie kontrolowanego ucisku.
|
|
Termografia
Metoda termografii pozwala na określenie stopnia za-
awansowania oraz obszaru objętego cellulitem na pod-
stawie różnic w temperaturze ciała. W tym badaniu
wykorzystuje się kamery termowizyjne, które pozwalają
ocenić zmiany temperatury na odległość bądź folie termo-
graficzne; tzw. termografia kontaktowa. Do termografii
kontaktowej służy klisza zbudowana z ciekłych kryszta-
łów, które zatopione są w folii. Kryształy te świecą pod
wpływem ciepła. Różne kryształy reagują na różne za-
kresy ciepła i świecą innymi kolorami. Jeśli tkanka jest
zdrowa kolor będzie jednolity – zielony lubniebieski, jeżeli
zmiany będą niewielkie, kontrast kolorówrównież będzie
niewielki (fot. 2). We wczesnym stadium pokaże się kolor
żółty, stopniowo przechodzący w pomarańczowy. Im bar-
dziej cellulit się zaostrza, tym kontrast kolorów jest więk-
szy. Zastosowanie tej metody stanowi cenne uzupełnie-
nie przeprowadzonych badań. Daje również pełny obraz
okolic ciała objętych zmianami [3, 5, 9].
Fot. 2
Obraz zmian patologicznych w zależności od stopnia nasilenia cellulitu
Źródło
III
|
|
Fotopletyzmografia
A. Kępa opisuje fotopletyzmografię jako nieinwazyjną
metodę oceny wydolności układu żylnego. Polega ona
na umieszczeniu specjalistycznej sondy ze źródłem
światła na skórze. Na podstawie oceny natężenia świa-
tła możliwe jest obliczenie zawartości krwi w tkankach.
Natężenie światła odbitego zależy od liczby czerwonych
krwinek w skórze właściwej. Pochłanianie światła przez
krwinki czerwone jest najwyższe, gdy osoba badana sie-
dzi lub stoi, wtedy ciśnienie jest wysokie i żyły są posze-
rzone. Na skutek wysiłku fizycznego ciśnienie w żyłach
się obniża, sploty żylne się opróżniają i absorpcja światła
się zmniejsza. Dzięki tej metodzie możliwa jest ocena
czynnościowa zmian obrzękowych oraz zastoju płynów,
które są charakterystyczne dla cellulitu [5].
